uyumak ne zormuş sevince anladım.
ne yapıyor şuan nasıldır diye düşündüm.
bir sağ bir sola döndüm ve yataktan kalktım
balkona çıktım
yıldızlara baktım gecenin sessizliğini dinledim.
bir sigara yaktım .derin derin nefes çektim
çektiğim her nefeste sen vardın.
dün gece yokluğuna yandım ağladım.

ne zormuş senden uzaklarda yaşamak
yaşamak değil sensizlik ölüm
belki de ölüm hasretten iyi
sensiz yaşamak ne zormuş
katlanmadı gönlüm ayrılığa
ızdırab içinde yüzdüm ağladım

böyle senden uzak da yaşamaya kahrettim
kahrettim ,bağrıma taş bastım
yüreğime ateş bastım yandım sensizliğe ağladım
ağladım çaresizdim boynum düştü omzuma
firar etti gözlerim kurdu göz çukuru
kül oldu bedenim güz geldi saçlara savruldu rüzgarda ,
kavuşmadan
düştü aklar sakalıma murada ermeden
ölüme aldan dım.



İRFAN KÖKTEN