Ben senin aynada yansıyan yüzünü sevdim
birlikte uzak diyarlara yelken açacaktık
gittiğimiz şehirlerde seninle benim
fotoğraf karesinde birbirimize sarılmış
resimlerimiz olacaktı
yaşlandığımızda gülümseyerek
hatırlayacaktık.

Yaramaz çocuklar gibisin derdin
Bostancı sahilde uçurtma uçurmak
oltamla Eminönü’nde balık tutmak
yağmur damlalarında ıslanmak
elimde simit caddelerde koşuşturmak
kıpır kıpır yerimde duramazdım.

Düşler kurardım sana anlatırdım
sende dinler hiç konuşmazdın
sadece başını sallayarak gülümserdin
anlayamazdım…
bir limana bağlanamayacak kadar asi olduğunu
zamanı geldiğinde fillerin sessizliğinde
çekip gidebileceğini
senin için aşk kelebeğin ömrü kadardı
benim için aşk kainatın kendisiydi
bu denli sarsılacağım aklımın ucuna
gelmezdi.

Duruldum biliyor musun?
Şimdi sensizlikte sızlayan yaralarımı sarmak
ayakta durmak için çaba harcıyorum
Hiç bitmeyecek sandığım sevgimden geriye
anılarla aynada yansıyan yüzün kaldı.


Ümmühan YILDIZ.