Sen başka yerlerde, çok uzaklarda gülücükler saçarken

Ben elimde dünden kalma bir umutla bekler oldum

Avuçlarımda hasretten kalma ateşle yolunu gözler oldum...



Sevgi aşk denilen duygu gerçek değil, koca bir yalanmış

İnsan kişiyi değil, kaarını severmiş

Mutlu edersen; sevilirsin

Mutlu olursan; seversin

Aradıklarını bulamazsan, gemileri başka limanlara çekersin



Doğru olan sevgi değilmiş

Kişi yüreğinin pazarlığını yaparmış

Duvar hiç bir zaman beyaz olmazmış, araya siyahlar girermiş

Yollar gitmek yada gelmek için değilmiş,

Bazen de beyhude bekleyişlere gebeymiş.

Sen bekleyen umudunu gözlerine katan

O, sen bekledikçe, kendisiyle gurur duyanmış



Timsahtan gözyaşı çalınırmış bazen, bekleyenin yüreğini burkmak için

Sonradan öğrenilirmiş; beklenenin gelemeyecek değil, gelmez olduğu

Nehirlere yelken açarmış bazen insanlar, timsahtan gözyaşı çalmak için...

Ve dilin alıştığı, yüreğin unutttuğu bir "özledim" gelirmiş...



Yalanmış sevgiler, insan sadece kendi mutluluğunu severmiş



Öğrendim

Geç oldu ama öğrendim



Ne cam kenarında unutulmuş gözlerim var artık,

Ne de teli kırık bir kemanım...



Sadece avuçlarımda buzlaştırmaya çalıştığım; hasret ateşim var

Sıkı sıkı tutsam ellerim yanar, bıraksam yüreğim kanar

Nasıldır kanamadan yanmadan avuçlarımı boşaltmak?

...

Onuda öğreneceğim...

Öğreten sen, öğrenen ben olacağım...