3
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1301
Okunma
Matem tuttu şu gönlüm, artık elim yazmıyor,
Dilim lal oldu sanki, artık neşe saçmıyor.
Bir bezirgan hükmüyle çıkarıp gelsen beni,
Hükümdarın olurdum, Mısır’a Sultan gibi,
Buz dağlarım büyüdü, mevsimim hep kış şimdi.
Ümit yıldızım söndü, o da bana küs şimdi.
Bu kabus yüklü hayat, beni nere taşıyor?!
Cananla olmayan yol, yaklaştıkça uzuyor.
Sen; mevsimsiz dağlarda, açan bir tek çiçeksin.
Hangi mevsimde açıp,benim gönlümü çeldin.
Daim baharı sevdim, bir gün açarsın diye…
Kaç bahar oldu sensiz, açmadın gülüm niye?
5.0
100% (1)
Cevap Yaz