Evvel kuru bir tenden başka bir şey değildim,
Aşkın sırrına eren özüm sen oldun inan…
Sevda adlı fırında yandım, piştim, eğildim,
Sevgi feriyle gören gözüm sen oldun inan…

Yalnızlık ayazında yıllar yılı üşüdüm,
Sanki yürek yerine bir kartopu taşıdım.
İlkbaharı özleyen simsiyah bir kış idim,
Her hüznümü kavuran közüm sen oldun inan…

Aradım nedir diye, var oluşun gayesi,
Nereye harcanmalı bu ömür sermayesi.
Nasıl yükselir acep, bir insanın payesi?
Gönlüme cevap veren çözüm sen oldun inan…

Cihanda, mamur-viran bir hayli diyar gördüm,
Heyhat bir sürü bedbaht, pek az bahtiyar gördüm.
Sayende gerçek aşkı, haz veren tek yar gördüm,
Muhabbetle ağaran yüzüm sen oldun inan…

Derler ki sevda şerri yakan kutlu bir narmış,
Aşıkların günahı bu dünyada yanarmış.
Seven gıybet yerine sevgiliyi anarmış,
Kini, kemliği yeren sözüm sen oldun inan…

Veli BOSTANCI