gönlünün arazisine,
sevgi tohumlarını ektim bir bir.
yağan yağmur taneleri oldu
sana dair umutlarım.
sabır ve sükunetle bekledim durdum
hasat mevsimini.
zaman ardına alırken her geçen dakikayı,
beklentilerim daha da büyüdü.
seni kazanmak uğruna harcadığım
onca zaman ve çaba ise
tam aksine değersizleşti gözümde.
zira sevgi uğruna ödenmeli der gönlüm!
böyle olmalı insan özünde...
sonra özlemleri yaşadım
göremediğim her an seni
hasret sancıları tuttu,
gece yarıları bedenimi.
hayalini kurdum her gece
seni anlattı bana karanlık,
seni anlattı doğan güneş ve
ardından ışık saçan aydınlık...
senden duyduğum her söz,
büyük bir aşkın
umutlu habercisi oldu daima.
neden dersen!
duyduğum hiçbir sözde,
ne anlamsızlık vardı nede ima...
birşeyler oldu sonra,
kara bulutlar sarmaya başladı dört bir yanı
güneş yerini karanlığa bıraktı aniden
bu mutluluk çoktu sanki bana.
daha başında iken herşeyin,
bitme korkusu yaşanmamalıydı oysa
dayanabilirdim yıkılmadan her türlü zorluğa. . .
şimdi düşünüyorum,
acaba hayal dünyam çok mu geniş!
yalan mıydı tüm yaşananlar?
gerçek bir sevgi için
az mı geldi, gösterdiğim DİRENİŞ...

FEYYAZ ASLAN