Hani hiç beklenmedik,
O umutsuz,çekilmez ve asabi zamanında,
Pat diye girerye kalbinin kapısından.
İçeri almak istemesende onu.

Zorlar,Kırıp geçmek ister.
O kendin için ayırıp kısıtladığın dünyanın içine,
İçeri girince kemirmeye başlar seni,
Yavaş yavaş ama hiç hissettirmeden.

İlk önce beklentilerini alır senden,yiyip bitirir.
Artık hiç birşey beklentilerin gibi değildir.
Sanki yaşam 2 parçaya bölünmüştür.
Beklentiler ve gerçeklik.

Sonra benliğini alır senden.
O içeri girince kendin olmaktan çıkarsın,
O içerideyken,
Sen sen değilsindir aslında,
O küçük,mızmız,gülümseyen ve alıngan bir çocuk olmuşsundur artık.

En son herşeyi yiyip bitirdikten sonra,
Hızlıca o kırarcasına girdiği kapıyı,
Sertçe kapatarak çıkar gider.
Uzaklaşır senden sanki peşinden kovalarmışcasına.

Sende dönüp bakarsın kalbinin derinliklerine,
O kendin için ayırıp kısıtladığın dünyanın içinde,
Sadece bir boşluk görürsün.

Sana kattığı tek şey biraz daha acı,
Biraz daha somurtganlık,sinir,
En çok ta umutsuzluk.

Ve en son şunu söylersin,
İstemiyorum artık seni aşk...