Bir korku kaplıyor yüreğimi,
Daha şimdilerden,
Biz iki seven için,
Anlatılması çok güç,
İşte bu o günün korkusu,
Sarıyor tüm benliğimi öylesine ki,
Yok, oluyor düşüncelerim hayaller arasında.

Hep o gün var aklımda,
Her geçen saniyeler dakikalar,
Biraz daha yaklaştırıyor o günü bana,
Kahroluyor bu adam düşünceler arasında,
Düşünüyorum seni ve o günü.

Elinde çantası yürüyor meçhule gider gibi,
Ağır, ağır sanki bir şey unutmuşçasına,
Topkapı’nın o kalabalık kaldırımlarında,
Sonra nicelerini ağlatan nicelerini güldüren,
Giriyor ağır adımlarla Anadolu oto garına,
Kolu komşu gelmiş uğurlamaya,
Teker, teker öpülüyor taraflarından,
Sonra birini arar gibi,
Gezdiriyor gözlerini etrafında,
Ve takılıp kalıyor gözleri bir yönde,
Çekilmiş bir kenara gözleri dolu, dolu,
Bu meçhul insanın,
Boşalamıyor bir türlü o yeşil gözleri,
Koşup sarıyorum kollarımla o kutsal bedeni,
Kucaklıyorum bütün içtenliğimle,
Bir daha ayrılmayacakmışçasına.

Bir korna sesi çalıyor yanlarında,
Gidecek bu otobüs çok uzaklara,
Kafası düşünceli bir adam var,
Otobüsün dört nolu koltuğunda,
Erişmiş gidiyor işte o gün,
Gidiyor, vatan borcuna.

Bekir Yavuz
8.Kasım.1977.Salı
Bahçelievler. İstanbul