Gönlümün katı yayını
Özleşme demine kurdum,
Gözlerinin eyvanına
Bamsı Beyrek’çe oturdum.


Bu dizeler sana dönük,
Saf muhabbet ecesine,
Kaçamak naz imgelerle
Yom dürecek hecesine.


Adına basan her tuşu
Yürek terine banmışım;
Sanki zemzem içer gibi
Kıbleye dönüp anmışım.


Söz kavruğu dudaklarda
Hasretin uçkun avazı,
Zülfünden ilham estikçe
Bendine sığmıyor yazı.


Kudret kaleminin hattı
Kaşların çehrene matla,
Şiir görkemli hatunsun
Aydan aydın varlığınla.


İçten gülümseyişlerin
Alkımlansa da yüzünde,
Kirpikler inat siperi,
Şimşek balkıyor gözünde;


Dişi kurtça bakışların
İz sürerken şakağımda,
Kollarım göğe kalkıyor,
Yer dizliyor bacağım da.


Eşiğine düştüm ey Yâr!
Yol yorgunu aşka niyet;
Yalvaç obasına özgü,
Banu Çiçeğimsin, medet!..


Bağrı kül kömür konuğun
Siretinden olma gafil !..
O sinede göynüyen kim ?..
Anla kimden bu volkan dil !..


Bilirim erce duruşa
Her gonca etmez tahammül;
Koçaklığım da sendendir,
Tanı meşrebini ey Gül !..


Zağlı sitem yalımında
Sana kesilmek de kavgam,
Baş eğmez, ihanet bilmez,
Zeybek çalımlı bu sevdam.


Sen ki, rüzgârlara buyruk
Andımın eksik harfisin,
Bilge’nin can gözgüsüne
Sırlanmış eş tarifisin !..


Selam olsun haz’anımın
Her dem taze çiçeğine,
Vuslata çağrı çıkaran
Oğuz endam dileğine !..



YUSUF BİLGE