Bu ses de nedir böyle?
Ardı arkası kesilmeyen ,
Yıldırımlarla sarsılıyorum...
Alışık değil kulaklarım,
Kapıyorum iki yanımdan,duymak istemiyorum.
Özlüyorum çocukluğumun gök gürültülerini...

Korkuyorum, kucaklıyorum bedenimi,
Basacak yer arıyorum ,güvendiğim toprakta.
O da almıyor , savuruyor bedenimi.
Sesleniyorum….
İşitmiyor güvendiğim insanlar.
Haykırıyorum,tanımadığım bir sesle...
Yer yarıldı, yerin içine giriyorum……
İstemiyorum!Alma beni…..
At içinden.
Ne olur bırak beni!
Ne olur bırak bedenimi!
Yalvarıyorum…..

Haykırıyorum!….
Sesimi duyan varmı!...
Sesimi duyan var mı?
Bedenim ,benim değil,
Gözlerim görmüyor,
Kulaklarım işitmiyor,
Ayaklarım taşımıyor beni.
Artık ben diye bir şey yok!
Yok olmuş bedenim.

Uyanıyorum…
Dokunmak istiyorum cefakar ellerimle.
Yoklar, bulamıyorum.
Bir başım var.
Yok olmamışım,varım.
Beni var yapan başımla, başbaşayım…
Çok şükür hayattayım diyorum,
Beni ben yapan diğer uzuvlarımdan vazgeçerek.
Aklım başımda ya…..
Kalıyorum öylece….

Başım taşımıyor beni.
Çıkmazlardayım…….
Kafam kopsaydı bu kadar acımazdım diyorum.
Varlığımdan utanıyorum…..
Kayboluyorum sessizliğimde.
Düşünüyorum , hep düşünüyorum…..

Kalbim aklıma geliyor,
Aaaa! atıyor ritmini bozmadan.
Susuyorum…..dinliyorum sesini.
Hiç bozmadan...
Sadece ben ve kalbim.
Birbirimizi yormadan.
Ben susuyorum, kalbim konuşuyor usulca;
-‘Sesimi duyan var mı?’
----------BEN VARIM!