varlığının gül kokan nefesi
teslim alır yokluğunda 
geçmek bilmeyen zamanın  
gurbet akşamına denk gelen 
koynunda yerini...

sensizliğin sessiz çığlıkları
duyulur zihnimin her köşesinde 
imkansızlıktan doğan yakarışlar çoğalır Tanrı’ya
kaçarken tökezler binbir düşünce zihnimde  
biçare çırpınışların ayak sesi olur
çarpar karşı kaldırımlara
düşer yürek kenarından irili ufaklı cam kırkları 
acıtır içimi...

avuçlarımdan dökülür sevdan 
karışır boynu bükük 
inci tanelerinin arasına 
kirpiklerimde sakladığım 
akıtmak istemediğim gözyaşım olursun
hiç yoktan...

kavminin idam gününe 
denk gelir gidişin
yönü belirsiz bir rüzgar eşliğinde... 
dualar okunur
cuma sabahından
minareden yükselir 
ezan sesleri...

bedenim sıkışır 
varlığınla yokluğunun arasına
nefes alamam
tek başına kalmış haldeyim
nerde başlar bilinmez
güneşe yeniden merhaba 
diyen sesim...

bilinmez..!
hangi umutlara gebedir 
aşılmaz bilinen yollar
kulağımda yankılanır 
gitmekten doğan yürek sesim
gecenin matemini örttüm  
sessizce üzerime
hiç bir eşyaya dokunmadım 
geride onlarca anı bıraktım 
görürsün..!
vaktin olup baktığında...

hayatta fazla bir şey istemedim 
seni istediğim kadar...
 
cesaretimi aldım yanıma 
beş para etmez aklımla
çarpa çarpa duvarlara
gidiyorum yalpalaya... 

fazla çabam olmadı 
sadece yürek sesimi dinledim
sana kıymet veren
budalayı beynimden kovaladım...

bak şimdi..! 
herşey yerli yerinde
mart ayı da zaten
olursun eskisi gibi
ayağı yanık dolaşır durursun
pişman da olmazsın 
nasılsa akıllanmazsın 
adın üzerinde 
sokak kedisi...