Martın onsekiziydi,
Şimdikilerden çok farklı...
Ne ayaklarında parlak çizmeler vardı,
Ne de ellerinde sıcak çorba tasları...

Yağmur gibi yağmıştı mermiler gökten,
Bedenleri inceydi,imanları çelikten...
Tereddüt edip saşmadılar hedeften,
Tüfek tutsa,bebek çıkardı savaşa sıcak beşikten...

Ana kuzuları,kurt olmasını bildiler
Postlarını yolup,ellerine verdiler
Nidalar attılar,Allahu ekber dediler,
Şahadetten sonra,Çanakkale geçilmez dediler...

Kan kaybeden vatana kanlarıyla can verdiler,
Onlar unutulmak için can vermediler!
Yar demeyip,yavru demeyip ölüme yürüdüler;
Vuslat için Cenneti beklediler...

Düştüğü yerler mezarları oldu,olmadı bile kefenleri,
On yedi yaşında kalem yerine,tüfek tuttu elleri...
Sen ne yaptın peki?
Unuttun,neydi Martın onsekizi...

Onlar o gün yazdılar tarihi,
On sekiz Mart Çanakkale Zaferi
Zahmet et de git ziyaret et Çanakkale’yi;
Bak bakalım nasıl ödenmiş sıcak yatağının bedeli...

Selim Akgün