Yunus’un zamana yüklenen hüznü,
Benim düşlerimle yarışıp gelir.
Her sabah bahçemden alır gülümü,
Benim özlemime karışıp gelir.
Işık sese döner, sükut hayâle,
Yunus kendisinde girer bin hâle.
Sarılır zamanın sonsuzluğuna,
Dolanır içime aşk suna suna,
Benim hasretimle barışıp gelir...

Kendini sevgiye adamış Yunus,
Aşk demiş yollara öylece düşmüş.
İçindeki hırsı budamış Yunus,
Varlığını yalnız aşk’la bölüşmüş.
Ufku insan onun, Sevdâsı insan,
Ekmeği ve suyu, davası insan.
Arınır insanın mutluluğunda,
Arar kendisini aşk ufuğunda,
Kinle ve hasedle vuruşup gelir...

Ete ve kemiğe giydirilen sır,
Onun lisanıyla ifşâ edilir.
İnsan huzurunu bu dilden alır,
Onunla bu yola aşkla gidilir.
Sevdâyı donatır Hakkın nuruyla,
Savaşır eşyanın pis gururuyla,
Rahmet yağmurudur günü gecesi,
Gönlümde çözülür tüm bilmecesi,
Umut mahşerimle buluşup gelir...
MUHSİN İLYAS SUBAŞI