Lacivert giyimli düştü
Hayal meyal, aynalar mı?
“E, düş önüme hayat” dedim
Sen gül/dün
Ben uz/akların yıldızı
Meğer hayalmiş!
Avuçlarımı acıtan dikenleri çıkarırken
Anladım.

Yağmurla ıslanırken
Kocaman bir resim gördüm
Asılarda afişlerin!
Karşısına geçerken
Gölgesizleştim!
“Ünlü olmuştun”
Gri gerçeğin heyula oldu
Gözlerimde

Oysa İstiklal Caddesi ne çok kalabalıktı!
Bense yittik bir yalnızdım
Hayalin bile fahişe kahkahaların dansını andırıyordu
Her ünlenen bunu mu yapar sevdiğine?

Bir de devlet baba sigarayı yasaklamış
Satılması normal
İçilmesi “kanser” ediciymiş!
İnadına iki pakete çıkardım
Ne seni ne de tekeli
Kendimi yakmak için...

…

Galata köprüsünde balıkçılarla
Kovalarda can çekişen balıkları izledim

—Balıklar karada, insanlar denizde boğulurmuş.

İkimiz de k/aradan boğulmuştuk
Can havlimize yetişen ne bir kaptan
Ne de sevisel yüzün…



Gülücüklerim düştü denize
Dalgalar alıp götürdü
Bilmem hangi kıyılara,
Hangi kumsallara bağışlayacak?

Yanacak gene sensiz kumsallar…
Yanacak elbet, sensiz düşen yüreğim.

2011@