’Kara Eylül Mahkûmlarına ’


Nasıl unuturdum, ahde vefayı?
Görüşme başlamış, haberi aldım.
Ruhumdaki bütün pılıpırtıyı,
Topladım acele, koşarak geldim.

Uçmaktan yorulmuş, iki kelebek,
Hemen kucaklaştık, hâl hatır sorduk.
Kadere yazılmış, çileler çekmek,
Hâlbuki, hayattan ne bekliyorduk.

Dünyayla tamamen, kestik bağları,
Oturduk beraber, eli elimde.
Esti muhabbetin, dost rüzgârları,
Kasırgalar koptu, iç âlemimde.

Vedalaşma vakti, ayrılacaktık,
Tüm kelimelerin, bittiği zor an.
Yutkundum, yutkundu ağlayacaktık,
Değişmez ölçüyü kaybetti, zaman.

Hazanda bir yaprak gibi titredik,
Ayrılık acısı dağa dönüştü,
Başımızı öne eğdik, bekledik,
Dillerden ziyade, hâller konuştu.

Kaldırdı başını; baktı, yüzüme,
Okyanuslar kadar derin, manalı.
Gözlerimden kaçmış, kirpiklerime,
Maveraya bakan, şebnemler vardı.

Özcan İşler