Bilinmezlik iksiriyken gençliğin güzelliğin
Hatırlar mısın bazen gonca olurdun ,
Bazen de gonca içinde bir diken

Hani günün gününü tutmazdı da
Ruhun gibi okşanmak isterdin ya hep

Aşktan sevdadan söz ederdik de
Ne kadar sevecen ne kadar uysal olurdun

Sonra
Umut mavi boncukken elinde
Anlıma buseler kondururdun

İşte o zamanlar
Ben ne kadar mutlu olurdum biliyor musun
Dünyaların benim olduğunu ne bileceksin ki

Bir daha yaşayamamaktan yana maziyi
Hatırladıkça şimdi içim burkulur

Neler vermem ki tekrar yaşamaktan yana
Hey gidi günler hey

Kara çalıya çaput bağladığım
Doluya koyup aldıramadığım
Boşa koyup dolduramadığım günler

Uykusu başka düşü başkaymış da meğer
Şimdi “hayali bile cihan değer”

Geçmiş mi gelecek mi deseler eğer
Geçmişimi versinler yeter derim

Çünkü bilirim ki
Hayat seninle güzel
Aşkı sende bulmuştu bu gönül

Yaaa göçmen kızı
Yaşanmışlığımın zaman perisi
Bakıyorum da şimdi

Senden sonra yaşanan hayat
Hatta biraz da yaşanacaklara inat
Gerçeği bir başka düşleri bir başka olur da
Ne kalem halden anlar ne de kağıt

Şu albümlerdeki resimlerde olmasa
Artık silinmek üzere yüzün nerdeyse

Bakar mısın şu resimlere
Her ne kadar
Nazik ve tevazu içinde görünse de halin
Sadece ben değil bilen bilir
Hatırlasana bakışlarınla ne kadar davetkardın
Giyinişin ve yürüyüşünle ne kadar cüretkar

Şimdi daha iyi anlıyorum ki
Tüm bunlara rağmen
Seni sevmekmiş hayata bağlanma sebebi
Yine de seninle olmanın cihana değermiş bedeli.
KAŞİF KANİ ERTÜRK