sÖze alınacak dizgede; neyi alacaksak sözümüze, ne kaldıysa bizde, söz bizden çıkacaksa şayet , özümüzden kopupta gelmeli. zira; öz ne ise sözde bir şeyler barındırmalı bizde. üç günlük dünyada namımız ne kadar kalırki özümüzden kopan sözlerimizde.
özümüden çıkan Söze alınaca dizgede; kime göre belirlenecek bu dizge dediğimiz şey. Sana, bana, sundupumuza mı yoksa ?tüm insanlaramı ?
peki tüm bu söylediklerimiz dizgeyi hangi unsurla oluşturacak ?

Bilgi olması şart, bilgi olacakki öğreti olsun, söyleyebildiklerimiz kaleye alınacak cinsten ollmalı ki bir manzume olsun değil mi?


İyide bu dizgeyi söze kim alacak?
Özü bir başkasının özünde olan mı?
ruhun sürgünde olmasını anlarım bedende. zaten ruh nurani olduğundan bu topraktan bedene kolayla alışmadı bilirim.
yaşamın her evresinde, beynimize ve hükmedemediğimiz tüm organlarımıza zaten vurmadıkmı kendi ellerimizle. şimdi yine o vurulan yerlerin birinde kendş acıtıığımı canımızdan, hendi akıttığımız gözyaşımızdan ve sürgün hayatında dediğimiz ruhumuzdan, söze alınacak bir dizge bekliyoruz öyle mi ?

çok fazla abartmadan sorunuza cevap verip çekiliyorum usulca...

sahi nedendir,hüznün son çırpınışında özgeyi mahkum kılmak?

görmek istediğim göz ile bakarsam sorunuza cevabı çok kolay geliyor. ve aklıma gelen ikinci bir bakışı def ediyor fikrimde koşturan ne varsa.

diyorki hüznün son çırpınışında özge mahkum olmaz...
diyorki son çırpınışta bir tek özge var. Aslın da o özgelik her dem varda, en muhtaç olduğumuzda o özge aranıyor.

karacaoğlan derki: Güzel sever diye isnat ederler / Benim haktan özge sevdiğim mi var?

sevgi asıl sahibini bizden daha iyi biliyor. Bize hüzün intikal edince benlikten eser kalmayınca ruh esas sevdiğine koşuyor.
evet : Benim haktan özge sevdiğim mi var?
hüznn son çırpınışı , bizde haktan özge sevgil bırakmasın inşallah..
saygımla.