gül sunan ellerin gül kokmuyor
ateşi vaat ediyormuş gerçekte

ellerimi şevkatle sarmaladığında
sensiz bakışlarla
ateş çemberinden geçeceğimi
henüz bilmiyordum o zamanlar
şimdi
ateşin yalazladığı gözümle
ellerimin uzanamadığı ellerin
eylül sarısında ablukadayken
siyahla doyuyor günlerim

/acıları kim alır, kim satar
akşamı yudumlamaya
gönüllü müdür kişi zevkine
ne işe yarar ki, boş liman?/

kıraç yüzün/den
bir yeşil müjdesi beklerken
mart döngüsünde, durma donuyor yüreğim
albümde kalan resimlerin
seçilmeyecek kadar sisli / siyah beyaz

içdenizimde fırtınalar koparken
sen, kimbilir
hangi gönül tahtında kurulmuş
sessizlik biriktiriyorsun şimdi
bir başkasına daha!…

her yol dönemecinde çoğalırken çığlığım
zaman, durmadan yalnızlık biçip dikiyor
kat kat yığıyor üzerime

gelmeyeceksin biliyorum
ruhunu tedâvi edemeyen deli yüreğim
bindiği dalını keserken bile bile
ne hayâller giyiniyor
kendine gelin güvey/nafile

seni gömecek yeri yok
bilmezden gelip anlamıyor, inanmıyor yalanına
dolu dolu yağmuru bekleyen
kuru bir dere yatağı gibi
o zaman dilimindeki akşam sefalarını
koklayıp koklayıp salıyor kendini cefaya
duvarlardaki, derin izlerini kazıyor tırnakları
onun yaşamaktan anladığı, bir tek bu
o sonsuz uykuya yattığında
ancak dinecek sancısı…


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir