İnsanlar ölür
Gölgeleri yaşar
Ve insana sığmayan duygular
Kesilir kalp yanlarından
Daha kaç insan sığar bilinmez
Ele avuca sığmaz oysa… Kalp

Çok yaşarsın ama
Mutlaka ölürsün ve teninden
Sesinden ayrılmak değildir...
Sevdiğinden ayrılmak koyar insana…
Yalnız kalma korkusu değildir
Toprağa karışmak…
Geride kalanın seni yanında istemesidir
Asıl insanı yaşatan…

Biter ve kapatmak zorunda kalırsın
Her kitabı… Bir köşeye atmak yahut
Isınmak için yakmak lazımdır…
Okuduğun kadar yanarsın…
Okuduğun kadar seversin bir kadını…
Ölebilirsin…
Ezberlediğin her yazılıda
Boş kefene sarılıp gidersin…
Kalkmak istersin ama ağırdır
Toprak her fidanı bağrına basmaz…

Bir sigara gibi yanarsın
Ne tarafından yakarsan yak
Mutlaka acımıştır… Canı
Ve içine çekerek bitirirsin
Acıyan yarasını…

Bir muma benzer her ömür
İçindeki ipi koy verdiğin sürece
Ayağını yere bastığını sanırsın ve düşersin
Dibindeki zifiri bir kuyuya…
Kuyuyu ören taş değildir…
Seni içine kapatan avuçladığın taşlara
Ettiğin eziyettir… Seni içinde tutan…

Gidenin arkasından gelir
Ağaçlar yapraklar göç etmeyi sever…
Işıklar söner şehirlerde ve senin boş bıraktığın
Yüreklere yağar yağmurlar…
İnsanlar asla yalnız ıslanmaz
Ve ne kadar bulut olsa da düşler
Rüzgâra karşı uçamaz…

Mezarlar arta kalan zamanın
Uyuma şeklidir…
Ve saatlerin gölgelerinde
Uyuyanların diğer yüzü saklıdır…

Bir mezar taşı dikilir
Ve gölgesinde oynadığın ağaçlar vardır
Yanında uzanmak istersin ama zordur…
Ölüp gidersin ve gölgelerin koşar
Ağaçların dallarında…

Kuş gibi nehir gibi akar rüyalarında
Renkler gökyüzü olursun çıkmaz bir sabaha
Yel olursun kurumuş dala
Açarsın bir mayının altında ve basanın çok
Olur canına…

Tütersin yahut bir ağaç gibi büyürsün
Ve toprağı kazarak ilerlersin
Kalbine ve sende kıyarsın
Ölsen de geride kalmış sevdiğine…

//Ersoy//