Gidersen seni sana anlatırım dedim…
Dinlemedin…
İnanmadın… Ardına bakmadan çekip gittin
Beni gündelik sevgiler besler sandın
Ama aldandın, yanıldın
Artık Kaybedecek hiç bir şey bırakmadın
Şimdi iyi dinle beni… Konuşma sırası artık bende

Madem aşkta cesurken o şerefsiz yüreğin
Herkesi ve her şeyi bırakman kimeydi
Sende biliyordun, Gittiğin yerde yer değildi
Tuttuğun elde el değildi

Duydum ki…
En sonunda, Elde Kapılarını yüzüne kapatmış
Senin giderken kapıyı çarpıp gidişin gibi
Ufkumdaki güneşi kararttığın gibi
Artık seninde gökyüzün karanlık olacak

Acizsin biliyorum…
Hemen heveslenme teselli dağıtmıyorum artık
Hala Acımı dindirtmiyor çektiklerin biliyor musun?
Ben eski ben, değişmeyi bilmeyen
Sen eski sen, sevmesini öğrenemeyen
Konuşmaya aciz dudaklarının bir fısıltısı olmayan, sen

(Gidenin yeri tez dolar) diye bir söz vardı. Sende bilirsin
Ümitsizce Senin yasını tutarken ıssız dağlarda
Gelmeyeceğini bile bile Yolunu gözlerken kan ile dolmuş gözlerim
Çığlıkların koptuğu yerde uyandı artık… Uyandım

Eski delikanlıyı ararsan boşuna bekleme, arama, bulamazsın
Kayboldu pus içinde…
Kefenlediler yas içinde…
Gömdüler seninle… Bitti gitti, Artık yok…

Tükenip bitmeyen sahte sorunlarınla
Çok erken kaybettiğin mutluluklarınla
Dert olsun sana yokluğum
Dert, yara…
Nasılsa Şahitti ,Sürç-i lisan etmiş gözlerim

Mehmet Emin Karademir