Sevmek, aşık olmak işmiş anladım.
Karşılıksız sevmek saçmalıkmış yaşadım.
Gönül işlerini artık bıraktım.
Çekildim köşeme, bundan sonra inzivadayım.

Kutluyorum beni emekliye çıkaranları.
Beni böyle konuşturanları.
Bu halime sebep olanları.
Bütün herkesleri hiç ayırmadan kutluyorum.

Yokum artık gönül oyununda.
Ne ebe olurum ne de başka bir şey.
İzleyici bile olmam bundan sonra.
İnanmıyorum çünkü aşka, bütün bunlara.

Çok sevdim de ne oldu?
Bir aferin diyen mi oldu?
Hepsini geçtim; sevdiğin için değdi mi?
Boşver, bu konuda konuşmak bile gereksiz oldu!

Ne istedim sanki ben?
Sevdim, bir kere de sevileyim dedim.
Unut gitsin, demedim farzedin.
Ben seni bile artık sevmem, terslerim...

İnanmıyorum artık sevmeye, sevilmeye.
Yokum güzelim!
Bir yalanmış hepsi.
Çok boşmuş sevmek kelimesi.

Yokum artık yok, bitti hepsi!
Getirin aşk şiirlerimi, yakacağım hepsini.
Hep yalan yazmışım.
Boş şeylerle uğraşmışım.

O kalem nerede, o kalem?
Getirin, onu da getirin!
Onu da kırayım da; bitsin bu hikaye...
Bitsin...

Hep yalan yazmışım.
Boş şeylerle uğraşmışım...