I

karıştılar yirmi dört saatlerim
yirmilerin sonunda

vakitlerdir delirmiş akrepte gözlerim
vakitlerdir taylar misali
gök kubbemde fır dönen
hatıralar

şiir
yorulan taylar mıdır
şiir midir geride kalanlar


II

sabah saat sekize beş yaşım geçiyor
ama hava karanlık
birer kasvet kuyusu beş yaşımın gözleri
içli zavallı bulanık

ve dünya içinde dünyam
ev içinde ev
gül kokuyor orada
anne kucağı

anne
gece yarısı aydınlık

gece yarısı Azrail uykulara uzuyor
sabah saat sekize beş yaşım geçiyor
sokakta kapılar bağırıyor
sıra-sıra tahta kapıları evlerin
çığlıkları kanıyor gözlerimden içre
boğuluyor ufacık yürek
birden tanrı gürlemesi
bir yeryüzü şimşeğinin intiharı belki
parçalıyor tüm rüyaları
ve aydınlığa dek korku
aydınlığa dek fısıltı

III

adı Ferhat
düşmüş deniz sandığı gözlerin ardına

’ferhat
can ferhat
bırak yavrum ağadır
o denizlerin sahibi
yazık olur yavrum sana
öldürürler bir gün seni’
demişse de annesi ve korkusu
dinlememiş kalbi

ver bir gün açılmış
deniz sandığı mavi gözlerin önünde
gayrı şişmiş yüreği
patladı patlayacak

saat sekize beş yaşım geçiyor

şimdi terk edilmiş bir harabe
ve bir acem halısı
terliyor korku
terliyor bir bedende iki çıplaklık
taylar geçiyor
kuyruklarında kötülcül yıldızlarla

Ferhat titriyor
yerde bir avuç kızlık kanı
alınacaktır elbet kanı
bunu biliyor

ama biliyor aşk yürekten
ayrı bir yürektir
aşık için ölüm
bu yüreği yitirmektir

IV

ve devir ağalar beyler devri
şimdi olduğu gibi
ölüm onların emri

bir harabede dökülen ince kan
evimizin tahta kapısı önünde akan
ferhatın kanı..

V

ah taylar geçiyor
yorgun taylar
durmayan taylar
kanayan taylar
ölmeyen taylar
geri dönecek taylar ah

artık duralım yürek
çok karışmadan bu duvar
bu toprak
bu bulutlar

bu gündüz
bu gece

bu akrep
bu insan
bu yılan

bu ben
bu tay
bu dün
bu bugün
bu yarın
bu şiir
bu an