Düşüncelerinin çoğaldığı,
Umutların kaybolmaya yüz tuttuğu
zamandır yalnızlık.

Kimi aklına getirsen,
Kime ihtiyaç duysan..
Bir sis perdesi girer araya
Bir rüzgar eser..
Alıp götürür,
Gözünde bir bir canlandırdıklarını...

Yere göğe koyamazsın çaresizliğini
Derdini anlatmak,
Konuşmak istersin..
Kendinden başka kimseleri bulamazsın.
Zoruna gider yaşamak.
Oysa insansın.
Her zaman bir başına kalamazsın.

Her gece sevdiklerini düşünsen..
Boşluklarda anıları uçuşur
Görüntüleri bir gelir, bir gider..
İçin kararır,
Başına ağrılar saplanır
Bir tuhaf olursun.
Özlem bıçakları saplanıp, çıkar
Beyninin bütün hücrelerine..
Onlarca, yüzlerce, belki binlercesine...
İçinde çığlıklar çoğalır kimi zaman
Göğüs kafesini yırtarcasına...
Tutuşup, yanar yüreğin kor ateşlerde.
Korktuğun da olur elbet.
Sessizce ağladığın da...

Düşüncelerinin çoğaldığı,
Umutların kaybolmaya yüz tuttuğu
zamandır yalnızlık..

Necdet GÖKNİL