Hayatımız bir gökkuşağı gibidir bana göre...İçinde her renk olan...Onları yaşamak yazgımızdır... Karasını... mavisini... pembesini...Kimileri zihnimizde yanıp söner bir an,kimileri hiç unutulmaz...Gönlümüzün çiplerinde kayıtlı duygular önemine göre zihnimizi meşgul eder...Bu duygular kalıtımsal genlerdeki karekteristik mizacımıza göre önem arzeder...Çok duyarlı olduklarımızın kaydı kolay kolay silinmez...Bunları ömür boyu hatırlarız...Tebessüm ederiz, hüzünleniriz ya da başka bir tepkide bulunuruz...Bazı duygular hiç unutulmaz ve bizi rahatsız eder kimi zaman...Bunları da bilinç altına atarız, hatırlamak istemeyiz...Buna Sigmund Freud'un topografik zihin modeli" de denilmektedir...İşte şiiriniz tebessümle yad edilecek bir anıyı simgelemiş...Yıllar sonra gönüle bir cemre gibi düşmüş...Kimi yeri hüzünlü kimi yeri sevinçli...Çok hoş bir nostalji...Tarihe kayıt düşmek gibi...Okurken ben de duygulandım...Çünki bir çoğumuzun mazisine göndermeler var...hani deriz ya "ne günlerdi" diye...Belki bu kırıntılar da bir gün gönlümüzden silinip gidecekler,tıpkı taş plaklar gibi...Hayat bu mu acaba...Bir tutam yaşantı ve fanilik...Güzel duyguları hatırlatınız...ve duygulandık...İnsan olmanın en doğal yönü; duygularımızın olması...Öyleyse onları devreye sokmak gerek...kimi zaman gülerek,kimi kızarak,kimi düşünerek, bazen de ağlayarak...Hepsi lazım...Teşekkür ve tebriklerimi gönderiyorum...Saygılarımla...

Entellektüel tarafından 2/1/2011 4:19:02 PM zamanında düzenlenmiştir.