Yalnızlık perdesini
Hayatım boyunca ben çektim yalnız
Her gün bir şanstı,yeni
Güneş doğar ve batardı
Öyle fırsatları teptimki
Korktum
Sanki böyle yaşamak
Yaşamakmış

Ağladım gecenin karanlığında
Kurtuluşa uzanırken ellerim
Kalktı aradaki perde
Rüya mı gerçek mi bilemedim
Seni bekledim
Beni uyandırmanı ya da perdeyi açmanı usulca
Kurtarmanı bu aradakalmışlıktan
Dayanamıyordum bu da oldu sonunda
Usandım.
İntikamım çalarak oldu uykularımdan
Biraz olsun mutlu etti beni sanki
Kaçmak rüyalarımdan

Yalnızken duygular keskin
Dokunsan ağlar kişi
Neyse ki dokunacak kimse yoktur
Bazen itiklemek kendi kendini
üzer insanı,bir şeye üzülmek
Hiç bu kadar sevdiremez hayatı
Kendinin farkındalığında
Yaşamak sevindirir.

Azraili görürüm bazen
Hayır öyle kanatlı değil
Daha çok mide bulantısı tadında
Ağlamaya muhtaç bir anında
Ağlayamamak gibi
İşte "Yalnızlık" çoğu zaman
Böyle hissettiriyor insana