Göğsünden vurulmuş bir şiir avcısı

Tut elimden Erzincan
yaralı bir yürekle geldim sana
kirpiklerimde yağmur, saçlarımda kar
aç kollarını sarıl boynuma
hüzünlü bir ırmağım ben, ağrılı acılara akan
göğsünden vurulmuş bir oğul babasıyım
sana acılardan başka bir şey getirmemek incitiyor yüreğimi
neylersin ki,
sevinçlerim olmadı benim hiç acılardan başka

çekip içime bir nefes gökyüzünü
oturup ağladım tarihin bir yerinde
gurbetten gelmişim
iyi günlerde değilim elbet
dardayım
zordayım
kara gündeyim
içime kapanmış kalmışım
Yastayım
hastayım
hangi kapıyı çalsam kapalı


tut elimden Erzincan
çocukluğuma götür beni
hayallerimi özledim
bak gözümde yaş,
göğsümde şiirlerle geldim kapına
senden gayrı kapım,
senden ayrı yurdum yok…

Kucakla beni Erzincan
yasla omuzuna garipliğimi
yaralı bir yürekle geldim işte
burası doğup büyüdüğüm yer
ilk gençliğim, ilk sevdalarım
ve tüm hatırlarımı,
gözyaşımla silmek için buradayım

Vurulmuş kuşlarımın
kanatları yerde
kıpırdamaz yapraklar yarayla
susmuşum
sonbahardayım
dardayım
gam çeken bülbülüm
ahu zardayım
göksümün üstünde koca bir dağ hüzün…

Tut elimden Erzincan
hayatım gökkuşağı kadar renkli geçmedi
kara bulutlarla savaştım bir ömür
gel gör ki, kime nasıl anlatırım garipliğimi
iki dünya arasında esir kalmışım
nereye gitsek hasret,
nereye varsak yabancı
neye tutunsak gurbet
tanımıyor beni kimse buralarda artık
baktığım gözlerden utanıyor gözlerim

Kucakla beni Erzincan
bağrımda oğul acısı var
yaralar beni
çiçeğe durmuyor hayat ömrümde
acıdan başka kimsem
karadan başka rengim
ah hayat ne kadar acısın
ben sana, sen bana küs
yaşayan bir ölüyüm artık

Tut elimden Erzincan
mavi bir düş değil düştüğüm
düştüğüm hüzün kuyusu
zamansız mekansız
ölüm kadar derin ve soğuk

Bağışla beni Erzincan
seni unuttuğumu sanma sakın
isyanımı nisyanımla avut
bak şimdi düz ovanda,
karlı dağlarındayım
meyveli bağlarında.
Caferli’li bir çocuğun menevişli gözlerinde bakıyorum dağlara
biliyorum hüzünleri bırakmanın günü
gel gör ki,
isim koyamadım henüz yüreğimin yangınına…