değer biçilmeyen tablolar vardır
senli anlar gibi

baktıkça anlamı değişen
ve bakışın tomurcuğuyla
şekillenip gülen

ah be gülüm
hasreti solumak gibidir ölüm

ardımızda kalan yıllar vardır
ayak izimizden sorgulanan
ebemkuşağı sevdalara değip
motifler bırakan
gökyüzüne uzanan ipek yolda
sensiz adımlarla

güzel bir güne uyanayım diye
geceleyin
resmederim yüzünü şehrin üstüne
mavileşir sevda
hayranlıkla karşılarım hayatı
dudaklarda mor düşünce
öperek uyandırırım sabahı

ah gülüm
her köşede bir ağaç devrilir
sona erer sevda
gözlerimden son damla
düşerken toprağa
avucuma sakladığım
vurgun güvercinler uçar tek kanatlı

buz keser damarlarımda kanım
bakarım uzaklara
yorma kendini
beni anca ben anlarım
bir de geçmişime kazıdığım dünüm

sona kalır yanağımda gülünç
yüreğimde sana dair bir övünç
leylak kokusu duyulur uzaktan
öbek öbek alır içine beni
şimdi
sevdam bulutlara takılacak
birazdan yağmur yağacak
ve aşk
sırılsıklam olacak

bir gün
adımız düşecek kayıtlara
yaşadı ve öldü olacak

gülüm hadi
çimdikle içindeki sessizliği
dön kendine geri
ister buruştur at bir kenara
istersen sakla
BEN GÜNEŞİN KIZIYIM
romanın son sayfasında...