Okunurken ezanlar açtım ellerimi semaya
Getirirken şahadet duy yüreğimin atışlarını
Bülbüllerin seherlerde düşer güle sevdası
Duyunca adını ayyuka çıkar feryat-ı ah-ı
Efendimin gül teninden düşer bülbüle rayihası
Kokusuyla coşar bülbül sinede yakar sevdasını

Ah bülbül dertli bülbül yanık yanık öten bülbül
Nedir seni yakan böyle, söyle bende yanayım aynı derde
Bilirim aşkındır söyleten dili
Sevdandır inleten bağı
Ben olayım güle âşık olduğun bağın, bağbanı
Dereyim goncalardan tana tane
Batsın dikenleri acıtsın yüreğimi
Kanatsın seni anmazsa dillerimi

Sevgilim dedi O Yüceler Yücesi
Gülistan eyledi çölleri cennete çevirdi
Acz içinde gezerken beşer uyandırdın,
Gaflet uykusundan çöllere bereket yağdı
Bir gülüşün vardı güller bile ona hayrandı
Ardından uçan binlerce bülbüllerin vardı
Ötüşlerine bu can işte bu can kurbandı
Ey güllerin efendisi neden ötmez oldu bülbüller
Neden dağıtmaz oldunuz rayihanızı
Yoksa acze mi uğradı yine bu akvam-ı beşer
Ne olur himmetinle biz zavallılara bir tebessüm ediver
Uyandır gaflet uykularından
Soluklanalım dağıt gül kokunu teşrif ediver sohbetinle
Sünneti seniyyeni rehber eyle yine yolumuza
Sen Kuransın kâinatın rehberi
Salın dur selamet ol sonumuza
Açtığın bu kutlu yoldan yürüyelim
Erelim ebedi âlemin güzelliklerine

//Gül terinden damlasın şebnemler gönlüme, bülbül olsun dillerim zar zar//


Melek…