hangi zamandı unuttu
gözleri, mavi yanan gökyüzü
yüzü, yeşil vadiye dönüktü

bilmese de, hiç umursamazdı
kapının ardında bekleyenini
yokuşları korkusuzca tırmanmaktı işi

durmadan, yaz gününe koşarken ayakları
gün geldi, biri kırdı kelebek kanatlarını
çalınmıştı sıcak güneşi

daraldı dünya
ve bir kirpi gibi büzüldü içine
yakalamak istedikçe, sislenip
eski gölgeler kayıp eriyerek önünde
gizli bir güç içeri içeri çekiyordu onu

baktığı yüz
üzerinden yüzyıllar geçmiş gibi eski
yaşama kıpırdamıyordu yüreği

feryât figan göçmüştü zaman
yıktıklarını doğrultmak
aydınlık bir pencere açmak
kalbini, kafasını, kolunu bıraktığı yere
dönmek şimdi
yaşlarla boğulmuş, körleşen bakışıyla
karanlığın ucundaki ışığa
varabilmek ne müşkil

hem yaşamdan, hem ölümden korkan
çürümüş hayat kokan kaldırımlarda
küçük bir kadın o artık !
kuş seslerinden yoksun dünya…


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir