"İNSAN SEVMEDEN ÖLMEMELİ"

Birini seversiniz,
Ona âşık olursunuz,
Sanki o olmadan yaşamak zor gelir.
Bir gün ayrılığın eşiğine gelirsiniz,
Hatta ondan nefret edeceğiniz gün bile gelir.
Ve bir bakmışsın, can dediğin canan olmuş düşman.

İnsan, ömrü boyunca birden fazla âşık olur,
Bunlar genelde platonik olur,
Yani karşı taraf duymadan son bulur.

Âşık olan kişi ona duyduğu sevgiyi anlatamaz
Ya korkar onu kaybetmekten,
Ya da onu sevmemiştir.
Çünkü seven her şeye katlanabilir,
Gururunu çiğnemeye bile.

Ama gerçekten seven insan
Ona karşı öyle şeyler hayal eder ki,
Ailesiyle oturduğu sofrada
İllaki ona da bir yer olmalıydı düşüncesi,

Yalnız kaldığında sanki bir an
Onunla konuşuyormuş gibi yapılan hareketler
Ve onun adının geçtiği her yerde
Acıyan kalbe ev sahipliği yapmaktır.

Geceleri kimse görmeden çaresizliğine,
Hıçkıra hıçkıra ağlamaktır,
Dokunduğu yerlere dokunabilmek,
Soluduğu havayı soluyabilmektir.

Ama her şey bir gün biter,
İnsan anlar ki o aşk ve o insan,
Gönül hanına giren misafirdir.
Bir hayal gibi gelir geçer
Bu, er yâda olur geç olur,

Sevmeli insan, sevebilmeli,
Sevgiyle sevmeyi ayırabilmeli,
İnsan sevmeden, ölmemeli...

HARUN İNAN,
08 12 2009