insanları tanımak sevmekten daha zor
sokak sokak gezerek düşündüm bunu
yola yakın pencerelerde sokağa bakan çocuklarla
ve kuş ölüleri gömmemek için
ağaçlardan uzak durmama rağmen
kabullendim hayatı...

insanları tanımak sevmekten daha zor
eskicinin sesi eskimemişken kulaklarımda
üç tekerli arabası eşyaların yatak odasıydı
kömür kokulu odalarda ayakları buz gibi kadınlar
ölmekten korkarlarken en çok
anlamazlardı
bakışlarımın közsüz sobaya takılmasının nedenini...

insanları tanımak sevmekten daha zor
arkadaşlarımla ağaçların toprağa samimiyetini konuşurken
kıyamazdım avuçlarının titreyişli umulmadık kapanışına
yeryüzüne ve gökyüzüne
binalar pıtrak gibi çoğalırken rüzgar hışırtılarında
balkonlar vicdanıdır anılarımızdan arta kalanın...

insanları tanımak sevmekten daha zor
sahipsiz kahvaltılarda zeytin ekmeği özleyince
dudaklarımın kenarında kuraklık kırıntıları
kıvrım kıvrım utanç içinde kıvranıp dururlarken
tarih kıvılcımının alevinde
karın tokluğuna devrimcileşir hayatın ve sokağın tadı
ve aklım fikrim
aşkın olmazsa olmazı olmakta...


Kağan İşçen