Okudum, düşündüm, tutuldu dilim;
Ne hakla kızarsın hay be kardeşim?
Ağzını kaparsan, işte mendilim,
Meğer sen neymişsin vay be kardeşim!

Uçurtmalar mutluluktan uçuyor,
Ne kalemi kırdır, ne de ucu yor,
Dünya neden böyle? Ara, suçu yor!
Sıkışıklık yapma, kay be kardeşim!

Dereleri deştik, dağları oyduk
Havayı kokuttuk, fanusa koyduk,
Toprağın ve suyun nesine doyduk?
Bundan çıkarmalı pay be kardeşim!

Geçinir, düşünür kıt kanaatlı,
Kendini zanneder Hızır kanatlı,
Merkebe de düşse küheylan atlı,
Herkes kendisine bey be kardeşim!

Fazla değer verme, dünya malıdır,
Garibin giydiği kırk yamalıdır,
İçinden değerli olmamalıdır
Sırtına vurduğun heybe kardeşim!

Mera yeri diye salma düveni,
İçinde büyütme kendi güve’ni,
Kişiyi denetle, yıkma güveni ;
İnanmanın hası gayb’e kardeşim!

Bir düşün, dünyanın başı, önü ne?
Usta, tutulmadan muhtaç ön üne!...
Her ne yapmış olsan gelir önüne,
Seni okuturlar teybe kardeşim!

Yol kesenin adı zorbaya çıkar,
Haksız ne attıysan torbaya, çıkar!
Mutlaka yolumuz Ukba’ya çıkar,
Var mı ondan öte köy be kardeşim!

Geldiler, gittiler, tek tek giderler...
Görenler, yine de tamah ederler,
Örtüp üzerini, gizlice derler:
’Gözün topraktaydı, doy be kardeşim!’
Oy benim kardeşim, oy be kardeşim!...