Traji komik bir hikayedir hayat
Gülmeyi öğrenmeden ağlar çocuklarım
Neslini inkar edermi diken batmış hatıralarım
Başka diyarlarda gurbette
Ölenler olsun diye
Hep biraz eksik
hep biraz yarım atar yüreğim

Ne güzeldim camlarda
amanmı bilir yollar
Alıngan aynaydi resmim
ben ne güzeldim çocukken

Bir gece gözleri hürrem
Çocuklarını katletmiş bir şehrin eşkiyasıyım
Oysa her şey aklımda
Çignediğim yollar
Küstüğüm yaylalar
dudağım kızarırcasına öptüğüm eller
Adını kazıdığım gürgen ağaçları yurdum
Dallarını kesmeden
Bir hırsız gibi gittim
Hiç bir seye sığamadan


Her baş koyulan yolun
Kervanı gibiyim
Bir ok gibiyim
o okun benden sana gelmesi
benim bağrımı delmesindendir
oysa kestiğim agaçlar küstü bana
biz ısınırken
bir ağaç gölgesinde tek başına
bir orman gibi yanlız
gece böğrüme yağıyordu yıldız
ay ışığı altında yapa yanlız
bir nesli satmıs gibiyim
ben giderken ardımdan sürüklendi ayaklarım
çektim hırsımı kenara
mum yaktım hatıralara
bir doğa felaketinde unutulmuş
erozyon dedim yollara
aklımda yağmurlar var hala
bir yağsada uyusam
ninniler beni damda çiğseler
nerde unuttum aklımı
hep bir yerde kabusta
bir yer ki biliyorum beynimde yeşil hala
ama tutamıyorum
bende kururken sonbaharlar
bir yer var oysa
özbekistan asıl yurdum
karadeniz yaylalarım
bir yayla bir kışla gibiyim
iki arada bir derede boğulmuş gibiyim
uzak ettim yolları fransaya kadar
ellerimiz artık kavuşmasın diye