aşkın!
kanatırken dudağımı içten içe
ben seni değil
hasretine sarıldım gecelerce

ve hep
seni giyindikce penceremdeki yıldızlar
baştan sona karanlıkta kaldı herşey
ve ben ayaza kesmiş ellerimle
dokunurken saçlarına
özlemlerin ok misali dokunurdu tenime


oysa ki
sesinin ahengine düşlerimi sermek vardı fikrimde
ve o gözlerinin derin maviliğinde
salıncak kurmak isterdim umutlu yüreğime


olmadı işte
sessizliğim ağıt dolu nakaratlarla bestelendikce
kanadım bir kez daha
ve kanarken üşüdüm yine


ve yine yoksun işte
sadece duvarlarımda gölgelerin kaldı geriye
ve bir de ayak izlerinin
odalarımızın dört bir köşesinde


şimdi
ne zaman sana kapasam gözlerimi
derin bir rüzgar eser eteklerimde
gözlerimde o son gülüşlerin saklıdır
belki de o bir tebessümdür
bağlar beni bıraktığın yere


haydi bitir hasretleri
bahar ve hazan yer değiştirmesin gönlümde
dön birtanem dön artık
sensizliğim hasret bestesi olmasın dillerime