I
güller bir yolcuyu uğurluyor
uzanıp rüzgarın eteğine
yaprak yaprak

yolcu güllere ağlıyor
rüzgarın içinden geçip
sayfa sayfa

‘güzeldi’ diyor o günler
yaşanmadan o günler
bitmeden bir bedende iki ten ah

aldatır insan,insansa
en azından kendini

II

her şiir karanlığını başka bir şiirden alır
her şiir başka bir şiire çıkartır acıları
ve duygudan duyguya taşınmakla
varlığı beden bulur ayrılığın

III

gitmezseniz sevgimin ilikleriyle besleyeceğim
hayata aç gururunuzu

gitmezseniz yüzünüzde beden bulmuş çizgileri
ömrümle sileceğim

gitmezseniz her gözyaşının
nöbetini tutacak gözlerim

gitmezseniz tutsak güneşlerle bekleyeceğim
karanlıktan korkan,kaçak mutluluklarınızı

IV

her şiir bir yoklukla anlam bulur
her yokluk bir şiirle büyür
yokluk ve şiir
varlığın yerini alır

V

ellerinizde közlerle ne güzel yoksunuz böyle
ne güzel bir intiharı ezberlercesine seviştiğim
gül kokulu tensizliğiniz
ağzınız kristal yüzeyinde zamanın
acı bir donukluk
ne güzel dudaklarıma damlayan
kızıl dudaklarınız

VI

yıksam toz
toplasam duvar
unutsam kaos

yıllar önceydi
güller bir yolcuyu
yıllar önce
yaşanmasa da güzeldi