Yanımdaydin belki, gözlerim gözlerine bakıyordu...
Ve o an çok ötelerı görüyordum...
Seninle çok mutlu görünüyordum ama bir o kadarda iliklerimde hissediyordum yalnızlığı.
Çünkü aramızda görülmez duvarlar vardı kin,nefret,ihanet ile örülü...
İşte sevmek yetmiyordu bu duvarı aşmak için,
Başka fedakarlıklar lazımdi geçmişi,tüm yaşananları silmek gibi,
Bir zaman gelmeli,
Issız olmalı ve kendi kabuğumuzda çekilmeliydik,fakat yapamadık..
Yapılabileceklerin kat be kat fazlasını yaptım sanırım ve şimdi yol veriyorum sana..
Sıra sende, nelerden vazgeçe bileceksin...

Öyle ya bir gaflet ve hatta hıyanet içindesin ki anlattıklarımdan bir satır dahi anlayacak durumda değilsin...
Bil ki fani bir dünyada öyle bir halle bürünmüşsün ki,kendini bilmez ar kavramından uzak kalmış her hangi bir karaktersin...
Bilki hoş gelmediğim yanından gülerekte gitmiyorum...
Nasıl olmuşsda senin gibisini benim affedebilecegim düşünmüşsün..
Ve hatta bunda karar kılıp yanı başıma gelebilmişsin.
Ben kendimi övmuyorum ama biliyorum ki benim gibi kimsede sevemezdi seni.
Ama hatam şuki aşk gibi kutsal bir ahvali senin gibisi yaninda rencide edilmeyeceğini bilememekti...

M.OFLAZ