elveda yıllarım zorlu yıllarım
ne dehlizlerden geldim geçtim
acı tebessümlerle hatırlarım
daha onbeşinde tıfıl bir gençtim


İstanbulda banliyöleri dolaşırdım
varoşlarda arkadaşlarla buluşurdum
istanbulun her haline alışırdım
karanlıklara haykıran dirençtim


o günlerdeki o heyecanlar neydi
sanki tüm şehir bizimleydi
Beyazıt meydanı ne görkemliydi
sonra simsarların içine düştüm

taşı toprağı altın diye geldik
altın olmadığını sonra öğrendik
koca şehirde bir başımıza kaldık
zorlukları cesaretimle aştım

bir tek Allaha güvendik tek Allaha
Onla eriştik çok sıkıntıdan felaha
ne canlar gitti gelmez bir daha
bazen kuyruktum bazen baştım

o günlerden şimdi kimler kaldı
yıllar taptaze gençliğimi aldı
gözlerim fersizleşti saçım aklaştı
küstüm talihimle sonra barıştım

zorluoğluna zor geldi günler
acısı tatlısı eskide kaldı dünler
yaşadığımız çok küçük anlar
belki bir kaç gün gülmüştüm

c. zorluoğlu