bir bahar uyur koynumda
kışa dönmüş dallarıma bakama
kaç mevsim geçer bu uğurda
yol bilmez adımlarım
uyandırır beni
kaçar derin uykularım
düşer karanlığa
yürürüm, bilinmez bir zamana
ve son bahara yağmiş
ölü yapraklar
rüzgarla oynar
hüzünle koşuşur dolanır ayaklarıma

basmayı suç sayarım
göğümden dökülsede yıldızlarım
elbet bir yol bulur
adimlarım.

giderim.
ne var ki
gittiğim kadardır
sessiz çığlıklarım
duyulur çok uzaklarda.
bu canla bu başla
bağlılığıdır sana:
hayat iksirim, umudum oldu
ve yaşatan da.
ötesinde ne var ki bu dunyada?

yürek saçağımda
sarkan iç çekişlerim orda
batar inceden inceye
kanar aşk karışır kanıma


kendimi karşılıyorum;
menzile vardığımda.
aldırış etmeden
karışıp üşür ruhum
donarak buzdan bir acıda.

gel ey aşkların yücesi
bir düş benzeri
gözlerinin karası:
bir bağ var aramızda
huzur veren dört bir yana
öyle bir güç ki,
sarar ruhumu
ince uzun,
soylu bir endama! ...