Çocuktuk, bir an önce büyümeyi bekledik bilinçsizce, ilk delikanlılık çağımız oldu, tabiki ilk göz ağrımızda
sevdik ölesiye sevdik masum duygularla seviyorum uleeen dedik bilinçsizce..

Bekledik, heyecanla bekledik titreyerek sevmesini bekledik, gelmesini elimizi tutmasını yüzümüze gülmesini,
gözümüze bakmasını bekledik ilk heyacan ilk aşkla bilinçsizce..Ve biraz büyüdük biraz daha yaman gelmeye
başladı hayat gaile oldu bindi sırtımıza bir daha da inmedi, evlendik çoluk çocuğumuzun olmasını bekledik endişeyle,
iş bekledik aş bekledik, beklemenin henüz bilincinde olmadan bilinçsizce..

Bir ömür beklemekle geçti, ne kazandık ne kaybettik hesabını yapamadan, güz gülleri olduk hiç bahar yaşamadan, ne
bülbül kondu dalımıza, nede bağbancı uğradı bağımıza, beklerken anladık artık neyi beklediğimizi yaşlanınca, şimdi de beklediğimiz sevgili dediğimiz ölümü bekliyoruz hemde bilincimiz yerinde.. Belkide en hayırlısıdır bu son bekleyiş..

Kısa bir şiir bu kadar yazdırırmıydı, doğrusu dahada yazmak isterim ama değerli vaktinizi almak istemem, şiirde kendimi buldum ve kendime yonttum şiirden anladıklarımı, şiir okumayı okuyucuya sevdirende bu değilmidir, şiirin mısra aralarında kendimizden bir şeyler bulmak ve mutlu bir tebessümle hüzünlenmek..

Kısa olması şiire değer katmış değer fevkinde, anlam çokluğu nedeniyle, kusursuzluğun bir örneğinde haz alarak okudum vede şiir sofranızdan ziyadesiyle nasiplendim hüznümden yana, sizi vede eserinizi kutlarım TEBRİKLER..

yunus karaçöp...yudumyunus