Kabristanda yerimi ayırttım bugün,
Babam, anam, ben ve kadınım için,
Manzarası güzel şehir görüyor hani,
Bir mezarlık fazla aldım,
Bahçeli müstakil evler gibi,
Belli mi olur bir araya geliriz,
Seyrederiz ruhlarımızla âlemi,

Bir ağaç dikeceğim kenarına,
Babam payam ağacını sever,
Ben bayılırım çam kokusuna,
Anamla kadınıma rengârenk güller,
Demirden çerçeve de yaptırdım,
Kimsenin hakkını yemesinler,
Anlarımız karışmasın canım.
Kul hakkıyla gelmeyin diyor,
Bizi vücuda getiren yaradanım.

“Adı baki kendi faniydi” yazacaklar,
Belki kısa bir dörtlük kazırlar taşıma,
Biliyorum gelince ziyaretime ağlayacaklar,
Dost görünüp kan doğrayanlar aşıma,
Aşklarım rahat bırakmaz beni,
Babamsa uysal adamdı, sessizdi,
Anamın ayağı tutmuyordu ama
Kadınım ne haldedir hiç bilmem,
Silueti yok, huyunu bilmem daha,
Yalnızlığın türküsü düşmezken dilimden,
Ölüme şiirler yazar olmuşum.
Haberim bile yok düşen cemreden,
Duygularımı yitirmiş, karda dondurmuşum.
Yaş kalmadı ağlarken iki gözüm,
Evlat olmaya çalıştım hep ben,
Kabristanda yerimi ayırttım bugün.
Alışmalı şimdiden.

Tükenişin ortasındayım şimdi,
Dost dediklerim kendini düşünür,
Düşmanım dosttan daha dost sanki
Hüzün dokurum uykusuz gecelerde,
Dert dinlerim, diyemem derdimi kimseye,
Şikâyet etmem, şirk düşürmem dilime,
İnsan yaşarken de bin kere ölür,
Ancak kendine ağırdır derdi,
Düğün dernek kurulur bir yanda,
Birilerinin umududur belki,
Yarım kalan vuslatsız sevdaları için,
Kim hançerlerse hançerlesin sırtımdan,
Yüzümden düşmez şükürle tebessüm,
Size söylüyorum ey dost bildiklerim,
Belki terk eder beni hüzün.
Hadi bana bir “Fatiha” gönderin.
Kabristanda yerimi ayırttım bugün,


BAKİ EVKARALI