Gül mevsimi sanmıştım topladım hüsnü hazan
Safa sandım kadehte meğerse konmuş mizan
Ne şarabı methiye? nede kalmış intizam?
Üfledi rüzgar baştan, sığ sulara gark etti
Dönüşü muhteşemmiş bu sır burada bitti

Ada sandım köhneyi, surları taş döşeli
Hem içinde pazar var hem-i de pür neşeli
Bilmem kaç asır geçti ben bu meşke düşeli
Zemheriyi kar sandım? arımdan utanırım
İnziva düşünerek, yerlere kapanırım

Huşu ile mest olur iki cihan bu tenden
Hayaya hicap eder ayrılır ruh bedenden
Küffar-i mucip sayar irkilir can canandan
Kaftanı derya olsan ne kalacak geriye
Varsa sende şefaat o gider ileriye

Nefsi zelil eyledin mihmanın hani nerde
Beni benden kopardın bıraktın ara yerde
Gezgin ettin bedeni ruhumsa başka serde
Neleri akıl ettin bende kalmadı necat
Ne hesaptan eser var nede ezberim ebcet

Karaca bu divanda hakkı şahit eyledi
Meşe katlı bu yolda hem çalıp hem söyledi
Aldırmadı çileye sonu böyle payladı
Sır olan umutlarım kalsın başka bahara
Açılsın gonca güller hazır olsun sehere.

Zikrettin Karaca