bir zamanlar sevgiliydik işte,

senden, ayrılalı, okadar çok olmuş ki sevgilim,
ayrılsakta, eski hatıralara bakıp, seni hatırlamak,
acı veriyor bana, düşlerim de, seninle bir hayat kurmak varken,
apansızın gelen bir yanlızlık, silkesi geçti üzerimizden,
savruntusu, kalplere, hancer gibi giren,
bir yanlız gemisine binmiştik ikimiz,
sen, ayrı dünyaların insanlarıyız derken,
bense seninle hayat boyu yaşıcamız,
evin yuvanın hayalini kuruyordum,
kelimler yetmez aslında eskiyi, hatıraları anlatmaya,
sence, istanbul ola bilir mi, bir kız kulesiz,
yada bir galata kulesi, olur mu minaresiz,
hiç geçilir mi bogazdan sıcak çay eşliğinde, simit yenilmeden,
işte sende bana, istanbulun vaz geçilmezleri gibiydin,
olmassa olmazımdın işte, bir gün ayrılık geleceğini nerden bilebilirdik ki,?
sararmış son bahar yaprakları gibi, kurumuş dallardan yavaş,yavaş dökülmeye başladım,
boynum bükük ağır gelmiş özlemin ve hasretin,
en çok neyi severdim biliyormusun sevgilim,
yağan sonbahar yağmurun da, pencerenin, kenarına oturup,
seni düşünmeyi, seni düşünerek hayallerde kaybolmayı,
sen bir başkaydın sevgilim, gecenin yarısı ışıkların kesilmesiyle,
sobanın yanan ateş ışığıyla, seninle konuşmayı okadar çok özledim ki,
keşke ozamn da olsak ta yine ışıklar gitse ve biz yine aynı şekilde, orda O şekilde konuşşsak, ben seni çok özledim, ben hatıralarımı eski çerçevelere koydum,
seni anıyorum her son bahar gelişinde, ayrılğımız, bir sonbahar günüydü diye,

BİR ZAMANLAR SEVGİLİYDİK İŞTE....?
yazan: Samet KARAOĞLU