Kervansız mesafelerden
Dağ başında açan kardelenin
Türküsüyle uyanabilmek,
Ve uyandırıp kış uykusundan;
Donmuş sınırlarını eritircesine
Bir ateş gibi koşmaktır,
Hiç sönmemecesine.

Özgür bırakıp dört bir yana
Hiçbir yüreğe dokunmamış
Susuz ellerini,
Alabildiğine kucaklamaktır
Yağmuru kucaklar gibi
Memleket kokulu çocukların gözlerini.

Anlayabilmeyi düşünmeden
Anlayışınla adımlayıp farklılıkları
Bölüşebilmektir her şeyi
Ekmeği, suyu, zeytini tüm insanlarla
Bölüşebilmektir acıları, umutları.
Her dünden bir fazla katarak zamana
Çoğaltabilmektir yarınları.

Tüm sokaklarını dolaşabilmek kentin,
Tüm kahvelerini,
Sövebilmektir, iyi kötü bütün zarlara.
Saçlarında savrulup güzel bir kadının
Bütün şarkıları ona adamak,
Bütün şiirlerin bir köşesinde
Gözlerini aramaktır.

Bilmektir; kendini,
Milyarlarca insandan biri olup,
Hiçbiri olmadığını,
Okuduğun binlerce cümlenin
Bazen yaşamın bir sözcüğünden hafifliğini,
Korkmayı, ağlamayı hatta kaybetmeyi...

Ve sevmektir
Bir şey istemeden,
Yâri sever gibi hayatı,
Hayatı sever gibi yâri,
Alışmadan sevmek…

09.12.2010
m.abdırgan