zevkin doruğunda gördüm acının kaynağını
ölüm fermanında yaşamı
özgürlük buyruğunda prangayı…
ferman çıkınca canım için
o zaman anladım
yaralarımın yarama derman olduğunu!

gülde mor aradım
karanfilde al;
istedim ki bal yapsın peteğimdeki arı
bozdular göğsümdeki kovanı ateşle
savurdular dumanı…
böyle kayboldu gölgem!

şöyle kayboldum ben!
panayırda koşarken palyaçoların ardında
salıncaklarda sallarken kendimi
dilimi kuşlar
kalbimi kızlar çaldı
bıraktı elimi annem!

öyle nehirlerden geçtim ki gözlerim ıslanmadan!
batmadan yüzünde yürüdüm kederin
balıklar da güldü
taşlar da…
su değmedi ayaklarıma en derin yerde
bu yüzden adım yazılıdır
silinmez kıyılardan!

ama kayboldu gölgem!
ben beni yitirdim kalabalıkta
bataklıkta
sazlıkta bir filizim artık
mehtapta adım okunmaz
güneşte gölgem olmaz benim!

ve böyle kayboluyorum ben
öyle ağlayarak değil,
öfkeyle terk ediyorum tüm sevdaları,
sanılmasın ki yalnız gidiyorum
bir ben kaybolmuyorum bu dünyadan
sevdiklerim de geliyor benimle
istemeseler de!

ö.n