Bir hata yaptık, tek bir hata.
Sene 2007,
Bundan 5 sene önceydi…
O zamanlar topraklarımızın 7/2 si satılmıştı küffara.
Ses çıkarmadık,
Göğü aşağı indirmedik,
Sustuk.
Sadece sustuk, hemde bile bile.
Medeniyetlerle ittifak dediler,
Dinlerle diyalog dediler,
Uyuttular, anlamadık.
5 tane TV kanalı ne derse bizim için doğru o oldu.
Okumadık.
Okusak ta kondurmadık,
En kutsalımıza küfredenlere kırmızı halılar serdik
Verdikçe verdik.
Onurdan, gururdan, ferasetten eser yoktu.
Anlayamadık, çünkü sözde inançlıydılar.
Ama 38 bin kilise evini onlar açmıştı,
Yok, görmek istemedik.
Tevhitten fahri kâinat çıktı,
Yok. Görmek istemedik.
Dedik ki Olur mu?
Yapmaz onlar öyle şey.
Ama bal gibi de oluyordu.
Daha o zamandan Vatan peşkeş çekiliyordu.
Sular bulandırılıyor,
Hak gizleniyor, batıl el üstünde tutuluyordu.
Okyanusun ötesinde gelen her söz,
Baş tacı ediliyor,
Benim askerim söz söyledi mi;?
Yer yerinden oynuyordu.
Âlimler bir araya gelse,
Dese ki bu millet için şer dir.
Kıymeti yoktu, bir torba kömür kadar.
Vatan o hikâyedeki gibiydi
Hasan’ın anasıydı kısaca.
Millet diyen şoven,
Din diyen fundamantalist oluyordu.
Kimse kimseye güvenmiyor,
Komşusu açken tok yatmak hüner sayılıyordu.
Bana dokunmayan yılan bin yaşamıyor,
Beni sokmak için vakit bekliyordu.
Olan oldu.
Şimdi…
Bu göçün,
Bu gidişin,
Bu ayrılışın bu topraklardan,
Sebebi benim evlat,
Bilemedim, göremedim,
Yalvarırım Affet!

Erkan ÇEVİK/Temmuz ’2012’!