Çoğu zaman cümle aralarına saklıyorum seni.
Kendimle yüz yüze hesaplaşıyorum, sana varıyorum.
Bildiğim en doğru yanlış’ımdın;
Olgunlaştırmasaydı beni yaşattığın acı,
Kim bilir hangi yokuşlarda sendelerdi içimin ürkek çocuğu.
Bakma dilimin kusuruna sen;
Madem ki sol yanımda eskittin anıları, ilk söz gibi son söz de onun...
Aslında çok dostum vardı, her gece ağlarken.
Yalnız bırakmazdı beni hiç gözyaşım,
Hüznüm ve belki de kaynağı belirsiz kanayan yüreğim..
Aslında hiç de yalnız değildim. Sadece sensizdim...
Aşk, görme engelli değildi oysa.
Görmek, engelli’ydi sen tarafından.
Bilmeliydin belki de;
Nereye gitsen, hangi renge bürünsen de hep aşk’tın benim için.
Göz alıcı bir gerdanlık gibi taşırken sancını boynumda.
Kim bilir, belki de dilimden kurtulup yüzüne çarpan tek gerçekti seni sevdiğim..

Benimkisi kalbe aşk dokumak..
Sabırla anlaşıp beden nakli yaptım sen’den bana.
Can çekişiyor metanetim; ya bakıversen, ya bırakıversen diyorum.