Akşamın karanlığında çoğalır yalnızlığım
Bir deli rüzgar eser başımda
Hangi mevsimdin bilmem
Zamansız gelen, hüznün
Adı senle başlayan mısralarında
Beni böyle boynu bükük bırakan...
Seninle başladı adım atmalarım
Hüzünlerimin durağı oldun birden
Yolculuk vakti geldi diyorsun
Beni böyle kimsesiz
Beni böyle sensiz bırakıp gidiyorsun
Yüreğimin kıyısına ekledim seni
Her akşam sessizce uzaklara uğurlarım
Gökyüzünün kırık mavisinde seni...
Olurda gece farklıysa bazen
Aniden kayan bir Yıldız görürsen
Bakarsın o benim belki
Kayarken yeryüzüne
Bil ki sana hasret, ve de seninleyim

sevgi ÖZÇELİK

hiç elveda diyemedim bu şehri terk ederken
belki bir anlamı olmazdı sen olmasaydın,
ışıkların, denizin, hatta kız kulesinin..
canımın yandığını fısıldarken mehtaba,
soğuk düşlere bırakmamalıydım gözlerini
adımlarım ıslanmazdı yağmursuz akşamda
yitirdiğini sandığın sevdana, bağır çağır ağlamasaydın..

kış tutuyor kaldırımları, dili buz kesiyor ayrılıkların
cenazeler kalkıyor ezan sesiyle, şafak söküyor, pusulasını şaşırıyor adımların
gölgesi vuruyor geceye karanlığın, ağlamak gelmiyor içimden,
üşüyorken gözlerimde mavzer bakışların,
elveda diyebilmek bile fazla geliyor, göğsümde can bulsada kalp atışların,
bir gün dönmeyeceksen; arkana bakma çek git...

isimsiz şiirler

karan

bu şiirde bana mısralarıyla ışık olan , şiir dostu SEVGİ ÖZÇELİK hanımefendiye
sonsuz teşekkürlerimi sunarım..