Siyahi bir yalnızlığın koynunda
Alacalı bir düşün kıvraklığında
An gelip yeşilin an gelip mavinin dudaklarına
Taşan bir isyanın tomurcuğundan
fırladı sevdam meydan avlularına
Özlemine ağıt yakarak herşeyin

Ağzımda biriktirdiğim yağmur damlaları gibi
Yüreğimi yıkayan bir huzurla
Ortaköyün kalbinde sevişerek güneşle
Bir kametin nurunda birleştirdiğimde avuçlarımızı
Mavi bir kırılganlığın sivrilmiş ucu saplandı yüreğime

Bir siyah kedinin bakışları kilitlendi gözlerime
Dolma bahçenin ciğerlerini sızlatarak

Gözlerimde iliğine geçirilmemiş bir boş bakışla
Keserken denizi
Keserken güneşi
Keserken gözlerimi kesen gözlerini
Parmak uçlarımda filizlenen bir erguvan sevisi
İndirdi gözlerime özleminin getirdiği bakışı
Sonra
Sonra avuçlarımda terleyen başka bir avucun
Nabız atışları
Yükselterek sevdamın tansıyonunu
Düşürdü kucağına acizliğimi

Ah gözlerin!
Nasılda işlendi yüreğime bir kasnağa gerilerek
Göz nuruyla okşayarak her bir tenimi
Her bir pıhtılaşmış düşüncemi
Başka bir düşünceyle işleyerek
Her bir yeni gülüşünü eski gülüşünle harmanlayarak

Belki de budur sevdamız
Bundandır yaşadıklarımız
Harmanlanarak gelişiyor aşkımız
Harmanlanarak çoşuyor
Harmanlanarak acıyla
Harmanlanarak mutlulukla
En çok da sevdayla

Seviyorum seni
Herbir acını acımla harmanlayarak
Her bir yalnızlığını varlığıma katarak
Seviyorum seni
Avuçlarını ıslatan dudaklarımla beraber
Özlüyorum.

Selçuk ERKİ