Kara gözler geceye aşık bana değil korkarım hep de öyle kalacak
Belkide senin yüzünden sabaha ulaşana kadar bu küçük kıyametlerim
Ay ışığı yılların yorgunluğuna çarpınca dayanmaz bu yürek artık ritim de tutmaz
Bir rüzgâr bekler, benim hiç avuçlarıma değmemiş hazinesini omuzlarından savrulması için
Yorgunsun; Gece ye dalıp ta çıkmayan o gözler anlatıyor geçmişini bana da gece gibi sessizce ağlamak kalır

Denizin dibine batıp ta orda kalmana gerek yok yüreğime battın ve kimse bulup ta çıkaramaz
Çıkma artık geceleri yürek sahneme ağlatma beni gizli gizli
Senin derdini paylaşan geceden, yüzünü okşayan ayın loş ışıklarından da kıskanırım
Sana benden daha yakın olan her şeye var kinim ama saklarım
Korkarım gecenin karanlığında umutsuzca dalan da tek sen değilsin
Yastık ve yorgan kadar soğuk ve uzak bana hayallerim artık

Bir tebessüm etsen de bir gün de öyle kovalasa gündüzü gece
Büyülersin her geçen gün bir kat daha beni kendine gece gözlüm
Tek isteğim vardı senden bir gece de rollerimiz değişsinde ıslak gözlere sen bak
Artık mumlara gelmez oldu geceleri pervaneler yandılar ki gelmezler bir daha geri
Bense yansam da bırakmam o kara düşmana seni
Ateşe sarılı bir beden yanıyor dinle ve duy artık ateşle çıkardığı sevgi sözlerini
Yanıyorum senin için çünkü ay ışığı artık geri gelmeyecek