0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1557
Okunma
Serde şairlik olunca,hüzün de gıdamız oluyor haliyle...Neylersin bu da bizim kaderimiz...
Bulutlar ,
Türküsünü söylerken hüznün
Yağmur;
Izdırabın ezgisini şakımakta yamaçlara…
Damlalar,
Bir bir düşerken toprağın bağrına
İnce bir toz kaldırıyorlar da yerden
Nedense derman olmuyorlar
Gönül yaralarına…
Biliyorsun
Ardın sıra geleceğini bu hüznün!
Esrik sevdaların efsunlu cazibesi
Bir uğultu gibi bürürken belleğini
Sen sürükleniyorsun
Bir belirsizlikte…
Yaraları dağlanmış sinen
Yeni bir savunmasını yaparken hayatının
Gülümsüyor dostçasına acıların…
Hüzün türküsünü çağrıştıran bulutların
Terk ettiği semalarda
Gezinirken yakıcı bir güneş;
Sevgilin,
Sonsuz maviliklerde dolaşan umut misali…
Senin
Gönlün yıkık, kalbin boş;
Üstelik, mahzunluklar içindesin…
